Fa*işəlik ilahəsinin erməni gözəlçələri

Ermənilər hər zaman uydurma tarixlərindən bəhs edərlər, elə mən də o səbəbdən onların gerçək tarixini araşdırdım, mövzuya uyğun olaraq. Nəticələr haylar üçün heç də ürəkaçan deyil. Amma ağlamayın ay ermənilər, sizin analarınızın gerçək üzünü araşdıranlara bir gün təşəkkür edərsiniz bəlkə də, çünki bu kimi vacib tarixi bilgiyə sahib olma imkanını sizə hədiyyə edirik.

“Erməni anaları”nın tarixi mənşəyi

Araşdırmanın nəticəsində aydın oldu ki, erməni qadınlarının mənşəyi erməni mifologiyasında Anahit və ya Anais— (erm: Անահիտ) adlandırılan fahişəlik ilahəsinə söykənirmiş. E.ə. III əsrdən başlayaraq b.e. I əsrinə, yəni xristianlığın yayılmasına qədər bu ilahə hayların əsas tanrıçası olub. Hətta bir çox mütəxəssislər bu müddəti fahişəliyin geniş yayılması dövrü kimi xarakterizə edirlər. Strabondan başlayaraq antik tarixçilərin əksəriyyəti öz əsərlərində Anahitin fahişəlik ilahəsi olması və onun şərəfinə inşa edilmiş məbədlər haqqında maraqlı məlumatlar verirlər.

Strabon qeyd edirdi ki, “Anahitə ibadət edənlər fahişəliyə qurşanmışdılar. Həmin vaxt Böyük erməni hökmdarı Trdat Anahitə nəcib qadın, erməni xalqının isməti, şöhrəti və canlandırıcısı, böyük Aramazdın qızı və arvadı kimi həmd edirdi“. 

Fahişəlik ilahəsinin məbədlərində yaşayan hay gəncləri öz valideynləri tərəfindən buraya göndərilir, tanınmış ailələrdən seçilən kahinlər isə onların “mamaroza”lığını edirdi. Buraya yalnız əcnəbilər buraxılırdı. İlahəyə xidmət müddətini bitirən qadınlar məbədi tərk edərkən bütün qazandıqları pulu məbəddə qoyur və ərə gedirdilər. Vaxtaşırı buradakı ərə gedəcək qadınların adaxlısı məbədin kahinlərindən onun nişanlısının ozünü necə aparması barədə məlumat alırdı. Ən çox əcnəbinin ziyarət etdiyi qadın ermənilərdə ən çox arzu olunan gəlin hesab olunurdu. Bu haqda Strabon yazır: "Bu ölkənin qanunlarına görə adlı-sanlı ailələrin qızları yalnız ilahənin məbədində uzun müddət ərzində fahişəliklə məşğul olduqdan sonra ərə gedə bilərdilər. Bundan sonra onların ərə getməsində heç bir problem olmurdu".

Ermənilərin fahişəlik ilahəsi barədə fransız tarixçisi Pyer Düfur XIX əsrin ortalarında dərc olunan «Fahişəliyin tarixi» kitabında yazır: «Onun (ilahənin) şərəfinə ətrafında sevgi ayinlərinin icra olunduğu böyük məbəd tikilmişdi. Erməni qızları bu məbəddə yalnız xaricilərlə cinsi əlaqədə olmağa razılıq verirdi. Qazanılmış pulları qadınlar səcdəgahda ilahəyə nəzir qoyurdular».

Erməni tarixçi Georq Qoyan «Erməni teatrının 2000 yaşı»adlı kitabında qeyd edir ki, fahişəlik peşəsi ermənilərin tarixi ilə sıx bağlıdır. Arşakuni sülaləsinin tarixinə dair araşdırmalar edən erməni tarixçi Favstos Buzand öz əsərində erməni katalikosu İusikin (340-345 illər) oğullarının vardzaklar, bozlar (fahişələr), qusanlar (aktyorlar və komediantlar) ilə eyş-işrət yaşadığını qeyd edir. Bununla peşəkar erməni fahişələrinin məbədlərlə yanaşı, antik teatrları da hədəf seçdikləri aydın olur.

Bəs vardzak nə deməkdir? Qədim erməni dilindən gələn bu sözün birinci mənası eyş-işrət məclislərində və ictimai yerlərdə oxuyan və rəqs edən aktrisalar, ikinci yüngül əxlaqlı qadınlar, üçüncüsü fahişələr, dördüncü mənası isə mimosdur.

Favstos Buzand “vardzak” sözünün mənasını “hamıya açıq olan qadın”olaraq qeyd edir. Sonradan ermənilər arasında «vardzak», «qusan», «boz» kimi terminlər «mimos» sözündə birləşib. Bu ifadə isə həm erməni qadınlara, həm də kişilərə aid imiş. Demək ki, arşakunilərdən bu tərəfə hökmdar sarayında erməni qızlarla bərabər erməni oğlanları da öz “şücaət”lərini göstərirlərmiş. Buradan da aydın olur ki, bu peşə həmçinin hay kişilərinin “çörək pulu”su imiş.

“Erməni kişisi” həm də “ehtiraslı gözəlçə”dir

Hayların baş kəsib qan tökən milli qəhrəmanları həm də ehtiraslı gözəlçə olaraq “tarix” yaradıblar. Bunu oxuduğum bir araşdırmada bir daha anladım və kimliyi bizlərə də bəlli olan məşhur “hay qəhrəmanları”nın gerçək üzünü siz oxucularla da paylaşmaq qərarına gəldim.

Qaregin Njde ermənilərin “Sünik xilaskarı” adlandırdıqları milli qəhrəmanlarıdır. Türk ulusuna aşırı nifrəti ilə seçilən bu “tarixi şəxsiyyət” əslində on minlərlə Osmanlı və Azərbaycan türkünün qətlə yetirilməsində birbaşa günahkar sayılan, Zəngəzur və Yelizavetpol (Gəncə) qəzalarında günahsız insanları qətlə yetirən Andranik Ozanyanın komandiri olmuşdu. Hayların bildiyi, lakin etiraf etmədiyi bir gerçək daha var, belə ki, bu xalq qəhrəmanı Qaregin həm də bədii şəkildə desək,”gecə əzabları”nı sevən “ehtiraslı gözəlçə” imiş. Onun kimliyi haqqında ilk dəfə rus bolşevik ordusunun qurucusu Lev (Leyba) Davidoviç Bronşteyn də yazır.

Belə ki, Lev Davidoviç 1913-cü ilin noyabrın 15-də Njdenin komandiri olduğu dəstə ilə Bolqarıstanda Məhrəmli adlı türk kəndinə hücum edərək yüzlərlə günahsız insanı vəhşiliklə qətlə yetirir. “Şücaətin”ə görə ordenlərlə mükafatlandırılan Lev Trotski bolqar sosial-demokratlarına ünvanladığı məktubunda yazırdı: "Yoldaş Njdenin əməllərini duydum və onunla bəlkə də fəxr etmək olardı. Hər halda o, imperialistlərə qarşı pis vuruşmur. Lakin yoldaşlar bildirirlər ki, döyüşdən sonra yoldaş Njde iki türk gəncini öldürməməyi əmr edib, onları müvəqqəti qərargah etdiyi kəndli daxmasına aparıb. Mənə çatan məlumatlara görə, yoldaş Njde həmin axşam o türk gənclərdən onu "sevmələrini" tələb edib, özü qadın paltarı geyib və səhərədək "təcavüzə" məruz qalıb. Səhər açılanda isə həmin türkləri güllələyib. Bu hadisə biabırçılıqdır və ümid edirəm ki, gərəkli nəticələr çıxarılacaq".